De vraag en titel van deze crossposted blogpost stel ik naar aanleiding van een erg interessante post van George Siemens. Hij geeft het volgens mij enige correcte antwoord: “Perhaps it is time that we turn our attention explicitly to working on, rather than in, the system. Yes, working against a system is difficult. Sometimes even futile. I’m not suggesting that we “fight the man” and organize marches decrying the failure of the system. I’m suggesting something much more subtle: that we no longer allow systems-based arguments and criticism to dampen our creative exploration for what is possible in education.”
Niets aan toe te voegen. Verder en volhardend naar te handelen. U ook?
Lees de volledige blogpost Now that we have selected the curtain colour, let’s build a new house hier.
De bedevaart naar 
Gouverneur Schwarzenegger geeft het Californische onderwijs een online zetje, beweert mijn RSS-lezer. Op de nieuwssite van de BBC lees ik dat Schwarzenegger een plan heeft bedacht dat het aantal handboeken in scholen beperkt en het gebruik van online media stimuleert. Of nog: hij heeft een plan bedacht om geld te besparen voor het dichten van een begrotingsgat. Want daar ruikt het naar, gaat het bericht.
Ik was opgetogen toen ik Eurocommissaris 
“Primary school pupils could be taught to master Twitter and Wikipedia instead of learning about history, it has been reported.”, kopt een nieuwsbericht op Yahoo uitdagend. Verdere lectuur – die eerder ongenuanceerd blijft – leert dat onderwijs over de Tweede Wereldoorlog wel een keer optioneel zou kunnen worden in het basisonderwijs van het Verenigd Koninkrijk. Leerkrachten vragen er meer vrijheid om het curriculum in te vullen. Een rapport voorziet wel ruimte om te leren omgaan met media als Twitter, blogs en meer, vooraleer leerlingen er het secundair onderwijs binnenstappen. Natuurlijk, flitst dan door mijn hoofd. Want die media kaderen in mediawijsheid. En Vlaanderen? 
Mijn Facebookexperiment loopt op dit moment van nakende lente een half jaar. Ondertussen doorwinterd gebruiker, kun je zeggen. Ik wist niet dat ik zoveel mensen kende. En ik heb niet eens onbekenden in mijn vriendenlijstje. Ze zijn echt, mijn digitale kennissen uit de virtuele wereld. Toegegeven, het voyeuristische in mij vindt het fijn om tijdens een Facebookpauze te lezen wat hen bezighoudt. Of om hun foto’s te zien. Hun activity stream. Impression management. Ook weer realiteit. Moeilijk is soms wanneer professionele relaties vriendjes willen worden. Die hou ik liever voor LinkedIn. LinkedIn, binnenkort gelinkt aan mijn Facebook. Welja.